Brandweerman opticien of verpleegster... of patholoog anato-ho-om, word ik dit of word ik dat, al die keuzes ben ik za-hat.... Dit is uit een liedje van kinderen voor kinderen. Vooral het ‘al die keuzes ben ik zat’ en het ‘patholoog anato-ho-om’ irriteert me. Waarschijnlijk is de cd ook al grijsgedraaid, na een vakantie kun je niet meer behoorlijk in de auto zitten of er wordt vanaf de achterbank met grote precisie doorgegeven wat er geluisterd moet worden. We moeten meestal het liedje ook nog even uitluisteren en kunnen dan pas uit de auto stappen. Geloof me, een ander ritueel levert grote problemen op. Ik kan zulke hechting wel waarderen dus dat laat ik lekker gaan.

Maar al luisterend kan ik het niet loslaten dat het hebben van keuzes nou juist zo goed en zo prettig is als je opgroeit. En dat begint niet pas bij je studiekeuze, maar dat wordt al zichtbaar als je naar de middelbare school gaat. En nog veel eerder als aan jonge kinderen gevraagd wordt wat ze graag op brood willen eten of wat ze graag willen worden. Het is een vergissing dat mensen dan al verwachten dat je daadwerkelijk juf, dierenverzorger of cardioloog wordt als je dat een keer gezegd hebt als kleuter. Weinig antwoorden zijn vreemd. Volwassenen weten heus wel dat het leven anders gaat dan je aan het begin denkt en dat het dan toch ook goed komt. Maar de droom, de mogelijkheid, de kansen en de keuzes die je zou kunnen maken, die perspectieven zitten verborgen in zo’n vraag. En als volwassene geniet je dan weer mee van de oneindige uitzichten die er in het begin van het leven zijn.  

Ik werd laatst geïnterviewd voor een project van Roel Dijkhuizen, voor de honderdjarige WUR. Ik blikte terug op allerlei keuzes die ik gemaakt had als student. Onder andere mijn keus voor Wageningen. Die heeft prima uitgepakt. De doorslag om hier te komen was dat ik het uitzicht zo mooi vond vanuit het Landmeetkunde gebouw op de berg. In ieder geval, dat is wat ik me ervan herinner. Verder waren er vast wel meer rationele argumenten in het spel zoals; ‘dan kun je in het buitenland werken’ en ‘je kunt er een baan mee krijgen’. Nogmaals, ik ben zeer ingenomen met mijn keuze van toen. Enkele –niet altijd makkelijke- keuzes later zit ik met mijn vierjarige naar Kinderen voor Kinderen te luisteren over keuzestress. Anyway, laten we blij zijn met al onze keuzemogelijkheden. Denk aan de ruimere wetten en reproductieve rechten voor Ierse vrouwen, onderwijs voor alle Afghaanse meisjes en jongens, landbouwkrediet voor Rwandese vrouwen die hiervoor eerst nog toestemming nodig hebben van hun echtgenoot. Zo hebben we sinds 1955 de keuze in Nederland om te kunnen blijven werken in dienst van de overheid als je getrouwd bent. Nee, dat is inderdaad nog niet zo lang. Heel veel keuzes om blij mee te zijn! Ik wens mijn kleuter later veel keuzes toe en als ze toch voor patholoog anato-ho-om wil gaan, dan steun ik dat, maar dan neem ik haar eerst nog even mee naar de berg in Wageningen. Gewoon voor het uitzicht, want het gaat uiteindelijk om het uitzicht.