"Enkele maanden geleden schreef ik een stuk over seksisme in de wetenschap, ik vernam toen ook over het rapport over intimidatie van vrouwen uit 2019.
Dit onderwerp liet mij niet meer los en enkele weken geleden sprak ik naar aanleiding hiervan met een vrouwelijke wetenschapper, wier verhaal mij een hoedje deed schrikken. Het was niet minder erg, dan ik dacht, maar eigenlijk veel erger.
In overleg met mijn chef en de eindredactie besloten we dat we een ander soort verhaal wilden. Een artikel dat op persoonlijke manier bij de lezer resoneert en niet in abstracte termen als intimidatie. Wat behelst dat in de praktijk? Wat gebeurt er en hoe voel je je? Daarna: is er iets met je klacht gedaan, ben je netjes behandeld en voel je je gehoord?
We vinden het belangrijk dat we eigenlijk alle verhalen horen, die vrouwen te vertellen hebben. Dat wil niet zeggen dat we überhaupt iets met die verhalen gaan doen, als vrouwen dat niet willen. Of dat ze zelfs maar hun naam hoeven te vertellen. Maar als we een beeld willen krijgen van het sociale klimaat, is het wel belangrijk dat vrouwen kunnen vertellen, zonder dat ze zich zorgen hoeven te maken dat het in de krant komt.
Ik geloof echt dat het wél belangrijk is dat het gewone publiek, buiten het 'bolwerk' wetenschap, begrijpt wat vrouwen meemaken. En op persoonlijk niveau zich aangesproken voelen en er een bewustzijn gecreëerd wordt, waarin ook de maatschappij buiten de wetenschap zich betrokken voelt bij deze vrouwen. Er móet een breder draagvlak ontstaan om deze problematiek nu eindelijk eens aangepakt te krijgen. Dat gebeurt niet als de ernst ervan niet doordruppelt in de niet-wetenschappelijke wereld.
Dat kan ik toch echt alleen doen in samenwerking met vrouwen die het hebben meegemaakt. Ik ben niet op zoek naar 1 verhaal om een artikel over te schrijven. Van de redactie heb ik carte blanche gekregen om hier maanden aan te werken en honderden gesprekken te voeren, als dát is wat nodig is om een goed beeld te krijgen en een integer verslag te doen.
Dat betekent dat iedere vrouw anoniem haar verhaal kan doen. Zij kunnen hun verhaal emailen vanuit een anoniem account, berichten inspreken op mijn whatsapp en mij bellen in het weekend, 's avonds: maakt niet uit. Als zij mij persoonlijk willen ontmoeten over een kop koffie, voordat ze uberhaupt iets willen vertellen: ook goed. Mijn notitieboekje blijft thuis en ik zet alleen mijn oren open. Ik wil gewoon van hen leren en er gebeurt niets met hun verhaal dat zij niet willen. Als zij alleen hun verhaal willen doen, maar zonder dat er iets gebruikt van kan worden: ook goed. Dan is ons beeld tóch weer iets completer. En zo gaan we door, totdat we een zo compleet mogelijk beeld hebben. Daar hebben we géén haast bij. En dat zal altijd in samenwerking plaatsvinden. Ook in 'reguliere' wetenschapsverhalen, stuur ik niets aan mijn chef door zonder dat de bron zwart op wit akkoord heeft gegeven. Tegen de tijd dat het schrijfproces begint en een vrouw heeft besloten dat haar verhaal wel gebruikt mag worden in het artikel, zou ook zij daarom eerst het verhaal, direct van mij, krijgen toegestuurd. Het gaat nooit naar mijn chef, zonder haar akkoord. (En mijn chef zou overigens niet anders willen, hoor).
Ik neem de intimidatie serieus en ik neem deze vrouwen serieus. Ik denk echt dat we in samenwerking iets goeds en iets moois kunnen maken, waarmee we duidelijk kunnen maken wat dit nu eigenlijk betekent. Ook in gevolgen als uitstromend talent of consequenties voor onderzoek."
Deel jouw verhaal (anoniem)
Wil je jij jouw verhaal delen met haar? "Het mag anoniem blijven en het hoeft niet geprint te worden. IEDERS verhaal is belangrijk", meldt Monique Siemsen. Mail haar op monique.s.shand@gmail.com.Haar telefoon nummer is bekend bij het VWI-bureau, stuur een mail aan vwi@vwi-netwerk.nl.