Wie naar mijn praktijk komt voelt vaak een gemis. Het kan het gemis aan ruimte zijn, bijv. van iemand die voelt dat hij klem zit, geen kant op kan, gevangen in een dagelijks leven dat van alles van je vraagt, het werk, je partner, de kinderen, het huis, je ouders….. In dat dagelijks leven is er geen ruimte meer voor waar jij blij van wordt, voor dat waaraan je jezelf oplaadt en waarvan je energie weer gaat stromen. Je zou kunnen zeggen: Er is geen ruimte voor jou!!Of het is het gemis aan contact, je leeft je leven op de automatische piloot. Je hebt het allemaal goed voor elkaar, het ontbreekt je aan niets. Maar……. je bent niet tevreden. Het voelt oppervlakkig, kaal. Je mist verdieping, je eigen bezieling. Waar je je vroeger gepassioneerd in kon begeven dat gaat je nu kalmpjes af: je werk, je relatie. Je weet niet eens zeker of het wel aan dat werk of aan je relatie ligt. Je bent iets in de loop van je leven kwijt geraakt. Je denkt dat je het vroeger had of voelde maar je kunt het niet benoemen. En waarschijnlijk wuif je het, terwijl je dit leest, weg met de gedachte: ‘je kunt niet de hele tijd op je toppen leven’. Zo heb ik dat in elk geval wél heel lang gedaan.

Als je in therapie gaat komt onherroepelijk een keer de vraag langs: ‘waar ben ik in dit verhaal?’ of nog sterker: ‘Wie ben ik?’ Als ik die laatste vraag voor mezelf even snel beantwoord komt er zoiets: Ik ben een vrouw van 57, ik heb een man en 2 kinderen, ik ben therapeut en ik houd van buiten zijn: wandelen in de bergen, roeien op de Rijn. Maar de vraag is: Is dat wie ik ben? Een verzameling kenmerken waarmee ik me identificeer?

Kennelijk niet of in elk geval is dat niet het hele verhaal. Want waar komt anders dat gevoel van gemis vandaan. Is het dat gevoel van gemis, van ‘er klopt hier iets niet’ dat ons de weg wijst naar wie wij ten diepste zijn? Wanneer heb je voor het laatst het gevoel gehad dat je helemaal jezelf was of dat je helemaal één was met wat je deed. Een gevoel dat alle vragen en het gemis deed oplossen, zonder dat jij of iemand ze opgelost had. Was je toen meer jezelf dan in de gang der dagelijkse dingen? Of is het dat je dan boven jezelf uitstijgt? (en waarom zeg je dan niet: in mijn dagelijks leven ben ik onder mezelf afgezakt?) Wat maakte dat moment zo vervullend? Wat had je of wat was je in dat moment dat je nu niet hebt of bent?

Ik nodig je uit dat gevoel en deze vragen serieus te nemen. Toen ik zelf ooit een burn-out had, 20 jaar geleden, begon voor mij een zoektocht naar mezelf en hoe ik meer in overeenstemming met een innerlijke waarheid kon leven. En naar wat vervulling geeft en wat mij een gevoel van afgescheidenheid bracht. Die zoektocht begon met een ontevreden en jachtige neiging om weg te willen uit de situatie waarin ik mij bevond, maar is inmiddels geworden tot een rustiger vorm van open stellen voor wat zich in het moment aandient.

Het is voor mij spannend om dit te schrijven. In de beslotenheid van mijn praktijkruimte komen deze existentiële vragen regelmatig langs, maar ik breng ze nooit op deze manier in openbaarheid. Ik ben benieuwd naar wat het in je teweeg brengt. Voel je herkenning of weerstand of prikkelen deze vragen je? Ik hoor het graag van je.

Ps. In Januari start ik maandelijkse groepsbijeenkomsten rondom deze vragen.


Jikke Verhulst


Wil je reageren op deze column? Mail dan naar Jikke Verhulst.

“Ik schrijf graag en veel. Ik schrijf dagelijks om dossiers van mijn cliënten bij te houden, maar ik kruip ook soms gepassioneerd achter het toetsenbord als ik iets lees in de krant waar ‘niets van klopt’ of waar iets heel belangrijks aan ontbreekt. Ik maak jullie graag deelgenoot van gebeurtenissen in mijn werk en dagelijks leven en mijn reflecties daar op.”