Sinds 3 maanden coach ik een vrouw met een baan die veel van haar vraagt. Ze is de spin in het web van de organisatie. De meeste projecten waarmee de organisatie zich bezig houdt komen langs haar bureau en zij wordt geacht daar zo snel mogelijk haar licht op te laten schijnen.

In het verleden heeft ze een burnout gehad en de angst dat haar dit nog eens overkomt ligt op de loer. Er is een constante strijd in haar gaande tussen willen voldoen aan de eis die aan haar gesteld wordt en de wil om goed voor zichzelf te zorgen. Ze heeft een contract van 36 uur en werkt zich 4 dagen per week het schompes om zich tijdens haar vrije dag terug te trekken op haar honk waar ze bij kan komen. Samen werken we aan durven vertrouwen op haar gevoel wat goed voor haar is en grenzen aangeven op het werk. Een maand geleden heeft haar leidinggevende haar gezegd dat hij haar graag wil behouden voor de organisatie maar dat ze harder moet worden in het managen van alles wat op haar af komt.
Wanneer ze dit vertelt aan mij ontstaat er iets nieuws in haar. Ineens ziet ze dat het niet allemaal aan haar ligt en dat het niet gaat werken om zich te proberen aan te passen aan een organisatiecultuur die niet de hare is. Ze zegt eerst ‘…. aan een cultuur waaraan ik niet kan voldoen’ maar ze verbetert zichzelf direct en zegt dan ‘….die niet past bij wie ik ben’.
Er is een groot verschil in formulering tussen die twee uitspraken. Ik merk een subtiele verandering in haar stem en ze gaat iets meer rechtop zitten. Ze wordt krachtiger. Ze is gestopt met angstig naar de kant van de vragende partij te kijken. Haar uitspraak brengt haar bij zichzelf. Ze is nu gericht op wie ze is, op wat ze kan en wil. Wat de vragende partij wil wordt relatief minder belangrijk, niet langer het richtpunt. Ze is nog steeds geïnteresseerd in het ontwikkelen van kwaliteiten als ‘grenzen aangeven’ en ‘duidelijk zijn’, maar de motivatie komt van een andere plaats in haar.
Wanneer ik haar opnieuw zie blijkt dat dit innerlijke omslagpunt heeft doorgewerkt. Alles wat ze hiervoor geleerd heeft, zoals haar grenzen voelen en aangeven, kan ze nu zonder moeite in praktijk brengen. Het kost geen inspanning  meer. Het gaat vanzelf. Het komt uit een andere bron.


Wil je reageren op deze column? Mail dan naar Jikke Verhulst.

“Ik schrijf graag en veel. Ik schrijf dagelijks om dossiers van mijn cliënten bij te houden, maar ik kruip ook soms gepassioneerd achter het toetsenbord als ik iets lees in de krant waar ‘niets van klopt’ of waar iets heel belangrijks aan ontbreekt. Ik maak jullie graag deelgenoot van gebeurtenissen in mijn werk en dagelijks leven en mijn reflecties daar op.”